Ψήλωσε, γιγάντωσε, ἔδωσε καὶ ξανάδωσε καρπούς γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια.
Πέθανε ὁ παπποῦς καὶ πιάστηκαν τὰ παιδιά του νὰ ἀφανίσουν τὴν ἐλιά.
Ἕνας θεῖος μου τῆς ἔριχνε χλωρίνες, καυστικά, ποτάσες καὶ τέλος πάντων ὅ,τι τοῦ κάπνιζε, κατὰ καιρούς. Τὴν ἔκοψε τόσο, ὅσο νὰ γίνῃ ἕνα μὲ τὸ πεζοδρόμιο καὶ τῆς ἔριξε ἀπὸ ἐπάνω τσιμέντο.
Ἡ ἐλιὰ ὅμως εἶχε πεισμώσῃ. Κι ὅταν μία ἐλιὰ πεισμώνῃ, καμμία δύναμις καὶ κανεὶς ἀνθρωπίσκος δὲν γίνεται νὰ τὴν νικήσῃ.
Σήμερα, μετὰ ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν περιπέτειες, ἡ ἐλιὰ εἶναι ἐδῶ, ζωντανή, πανύψηλη, ἀγέρωχη.
Ἐξακολουθεῖ νὰ δίδῃ τοὺς εὐλογημένους της καρποὺς κάθε χρόνο.
Ἐξακολουθῶ νὰ περιμένω τὸν χειμώνα κάθε χρόνο γιὰ νὰ τρυγήσω τὸ ἱερὸ κι εὐλογημένο ἐτοῦτο δένδρο.
Θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυριστοῦμε πὼς ἡ ἀρχικὴ ἐλιά, αὐτὴ ποὺ εἶχε φυτέψῃ κάποτε ὁ παπποῦς μου, ἔχει οὐσιαστικῶς τελειώσῃ. Μὰ δὲν γίνεται. Ἡ ῥίζα της κι ὁ καρπός της ἀκόμη ὑπάρχουν καὶ ὀμορφαίνουν τὴν τσιμεντένια μας ζωή.
Διάβασα λοιπὸν σὲ πολλὲς μεριὲς γιὰ τὴν κοπὴ τῆς ἱερᾶς ἐλαίας, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὑποτίθεται, φιλοσοφοῦσε ὁ Πλάτων.
Γελοῦσα. Μά εἶναι δυνατόν νά παραμένουμε τόσο εὔκολα …χειραγωγούμενοι ἀπό κάθε μπαρούφα πού κυκλοφορεῖ;
Μία ἐλιὰ δὲν ζεῖ περισσότερο ἀπὸ 1,5-2 αἰῶνες. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνς ἔως σήμερα, μήπως θά ἔπρεπε νά μετρήσουμε πόσες ἐλιές πέρασαν κι …ἔφυγαν;
Ναί, πολὺ πιθανὸν ἡ ῥίζα του, ὅπως καὶ ἡ ῥίζα τῆς ἐλιᾶς τοῦ παπποῦ μου, νὰ παραμένῃ ζωντανή. Κι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ῥίζα θὰ πετάξῃ καὶ θὰ ξαναπετάξῃ δεκάδες δένδρα μέσα στοὺς ἐπομένους αἰῶνες.
Ὅμως ἡ ἀρχικὴ ἐλιά, καθῶς φυσικὰ καὶ ὁ τότε ἐλαιώνας, ἔχουν ἐδῶ καὶ αἰῶνες γίνῃ πάρα πολλὲς φορὲς …καυσόξυλα!!!
Φυσικὰ πράγματα…
Κύκλοι εἶναι αὐτοί… Ἀλοίμονο ἐὰν δὲν τοὺς ἀκολουθούσαμε.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἐὰν τὸ δοῦμε καθαρὰ συμβολικῶς, καιρός μας εἶναι πιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅλα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα πιστεύαμε ὥς ἱερά, ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναθεωρήσουμε. Νὰ κλείσουμε κάτι ποὺ ἔως σήμερα ἔπαιξε ὅλους τοὺς ῥόλους ποὺ μποροῦσε νὰ παίξῃ, καλούς, κακούς, στραβούς, ἴσιους, ἐλπιδοφόρους κι ἀπέλπιδες…
Αὐτὴ ἡ ἐλιὰ τελείωσε, ὅπως ἐπίσης τελείωσε καὶ ἡ ἐποχή ποὺ ἐκπροσωποῦσε.
Διότι, ὅπως πολὺ σωστὰ διάβασα κάπου στὸ διαδίκτυον, ἐὰν ζούσαμε σὲ κάποιαν ἄλλην χώρα, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν Νορβηγία ἤ τὴν Γερμανία ἤ τὴν Ἀγγλία, αὐτὸ τὸ δένδρο θὰ ἦταν περιφραγμένο, προστατευμένο καὶ θὰ εἶχαν στήσῃ ὁλόκληρο μουσεῖο γύρω του. Τὸ νὰ μὴν σεβόμαστε μίαν (ἀκόμη καὶ ὑποθετική) κληρονομιά μας, ἀποδεικνύει τὸ πόσο ἔξω ἔχουμε βρεθῇ ὥς λαὸς ἀπὸ αὐτὸν τὸν δρόμο ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθοῦμε.
Ἄς γίνῃ λοιπὸν καυσόξυλα, νὰ ζεστάνῃ μερικὰ κοκκαλάκια παγωμένα, γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξῃ πὼς πράγματι αὐτὸς ὁ κύκλος πάει, τελείωσε, ἔκλεισε. Καὶ μαζύ του ξεκίνησε νὰ παίρνῃ κι ὅλα ἐκεῖνα τὰ σύμβολα, πραγματικὰ ἤ φανταστικά, ποὺ τὸν συντηροῦσαν.
Νὰ πατάξουμε καὶ νὰ πετάξουμε τὰ ὅποια σύμβολα ἔχουμε ἔως τώρα θεωρήσῃ ὥς ἱερὰ καὶ σημαντικά, ἀναθεωρῶντας καὶ θέτοντας νέα, καθαρά, δίχως τὰ βαρίδια τοῦ παρελθόντος.
Οὐσιαστικῶς αὐτὸ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ δοῦμε, μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν «καταστροφή», εἶναι τὸ γεγονὸς τοῦ ὁριστικοῦ τέλους ὅλων αὐτῶν ποὺ μετέτρεπαν τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους του σὲ …κάφρους!
Ξεκίνησε ἀπὸ μίαν ἐλιά, κατὰ πῶς ἰσχυρίζονται οἱ φῆμες, ἀλλά, πάντα συμβολικῶς, ἐπεκτείνεται σὲ κάθε τομέα τῆς κοινωνίας μας.
Θὰ τὸ ἔθετα λοιπὸν διαφορετικῶς.
Τίποτα δὲν χάθηκε.
Ὅλα ἐδῶ εἶναι.
Οἱ ῥίζες παραμένουν ζωντανές. Ἡ σπορὰ δῆλα δὴ ἐκεῖ εἶναι, δὲν χάνεται καὶ οὔτε πρόκειται νὰ χαθῇ!
Τὰ παράῤῥιζα πετάγονται διαρκῶς, μὲ κάθε εὐκαιρία, ἀκόμη κι ἐὰν ἐπάνω τους στρώσουμε ὅλα τὰ καυστικὰ τοῦ πλανήτου. Ἀκόμη κι ἐὰν στρώσουμε τόνους τσιμέντου γιὰ νὰ τὰ θάψουμε… Εἶναι ἡ πληροφορία βλέπετε… Καὶ ἡ πληροφορία δὲν χάνεται. Ἁπλῶς περιμένει τὴν κατάλληλον στιγμὴ γιὰ νὰ ἐκδηλωθῇ.
Συμβολικῶς, ἀλλὰ καὶ πραγματικῶς, ἀκόμη κι ἐὰν χάθηκε αὐτὸ τὸ δένδρο, ποὺ δὲν χάθηκε τώρα, ἔχει ὅλην ἐκείνην τὴν ἀπαραίτητον πληροφορία, γνώσιν, δύναμιν γιὰ νὰ ξαναεμφανισθῇ δυνατότερον, ὡραιότερον καὶ ἀνθεκτικότερον. Δίχως τὴν περιφρόνησιν ποὺ βίωσε καὶ τὴν ἀγνωμοσύνη. Δίχως τὴν βλακεία καὶ τὴν ἀνθελληνικότητα. Δίχως τὴν ὅποιαν τέλος πάντων ἀπαξίωσιν.
Τί λέτε;
Ἔκαναν ἤ ὄχι καλῶς ἐκεῖνοι πού ζεσταίνουν τό κοκκαλάκι τους σήμερα μέτά ῥημάδια καί τά ἀπορρίμματα τοῦ σήμερα;
Φιλονόη.
Υ.Γ. Μία ἐλιά, γιὰ νὰ γίνῃ δένδρο δυνατό, χρειάζεται τοὐλάχιστον μία μὲ δύο δεκαετίες. Τόσο θὰ χρειαστοῦμε κι ἐμεῖς γιὰ νὰ μποῦμε στὸν δρόμο μας καὶ νὰ δυναμώσουμε… Μόνον! Κι αὐτὸ θὰ εἶναι ἐπίτευγμα! Νὰ τὸ θυμόμαστε! Πάει ὁ κύκλος! Ἔκλεισε! Νέες ἐλιές, νέες ὑποδομές, νέοι δρόμοι πρέπει νὰ δημιουργηθοῦν! Θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, εἶναι ἀνάγκη καὶ θὰ τὸ κάνουμε πράξι!
φωτογραφία
Δημοσίευση σχολίου