Έρχονται οι γιάνκηδες, οι...μαϊμούδες που λέει και μία προεδρική ψυχή, να προωθήσουν την τιμή για τον κορυφαίο αθλητή αυτής της χώρας. Τον μοναδικό άνθρωπο στην σύγχρονη ιστορία της γηραιάς ηπείρου, ο οποίος άλλαξε την αθλητική ροή ενός τόπου.
Ο Νίκος Γκάλης έχει καλές πιθανότητες να περιληφθεί στα Hall of Fame του μπάσκετ, όντας άλλωστε και παιδί του αμερικάνικου μπάσκετ. Το αξίζει όσο λίγοι με σημαντικά επιτεύγματα τόσο εδώ όσο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με το πανεπιστήμιο του Seton Hall.
Είναι ήδη μέλος του Hal of Fame της Φίμπα, πράγματα νομοτελειακά. Ο καλύτερος των καλύτερων τιμάται σε όλο τον πλανήτη εκτός από την χώρα του.
Για τον Νίκο Γκάλη αντιστρέφεται το ρηθέν του Τζον Κέννεντυ: ήρθε η ώρα να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας τί έχουμε κάνει για τον Γκάλη. Τί έχουμε ζητήσει-απαιτήσει να γίνει.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φέρει ελάχιστες ευθύνες.
Η εύκολη λύση ειναι να ρίξουμε το ανάθεμα στον γνωστό(από φίλους και... υπηρέτες) και ως... Άγιο του ελληνικού μπάσκετ. Μόνο που για την συγκεκριμένη περίπτωση, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φέρει ελάχιστες ευθύνες. Ναι, είναι σαφές ότι θεσμικά δεν αποτελούσε ποτέ προτεραιότητά του να τιμηθεί πραγματικά ο κορυφαίος των κορυφαίων. Δεν θέλει να υπάρξει κάτι τέτοιο όσο αυτός...κρατάει τα ηνία.
Οι άλλοι όμως; Με εξαίρεση το παθιασμένο χειροκρότημα του Παπαλουκά πριν από την έναρξη του τελικού του 2007 στο ΟΑΚΑ ή την αποθέωση σύσσωμου του κόσμου στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, αλήθεια τί έχουμε κάνει;
Εμείς οι δημοσιογράφοι. Να θυμηθούμε εκπομπή-αφιέρωμα στον Γκάλη όπου ο σκοπός ήταν πώς θα αποδεχθεί ότι δεν ήταν μόνος του το 1987 αλλά πρέπει να τιμηθούν και οι υπόλοιποι; Μα ειναι σαφές πως δεν έπαιζε μόνος, ειναι σαφές όμως ότι στο πρόσωπό του θα είχε αποθεωθεί όλη εκείνη η παρέα.
"Οι εποχές του Γκάλη πέρασαν"
Να μιλήσουμε για το αγωνιστικό; Για την...ανακάλυψη ότι ο Γκάλης δεν έπαιζε άμυνα ή ότι ήταν υπερβολικά επαγγελματίας; Ακόμα και για την πορεία που πήρε το μπάσκετ μετά την αποχώρησή του όπου βαλθήκαμε να αποθεώσουμε ως μπάσκετ την σκληρό αμυντικό εργάτη, θάβοντας όποιον τολμούσε να διαθέτει ταλέντο. «Οι εποχές του Γκάλη πέρασαν» ή « ο Γκάλης τώρα δεν θα έπαιζε 40 λεπτά ούτε θα έβαζε 40 πόντους». Λόγια που ακούστηκαν και γράφηκαν κατά κόρον.
Μόνο που ο Γκάλης στις ημέρες μας, θα έπαιζε 40 λεπτά θα έβαζε 30 πόντους γιατί πολύ απλά υπήρξε αυτό που έλεγαν οι φίλοι του Άρη: ΘΕΟΣ, και ο ύψιστος είναι παντός καιρού. Το αυθεντικό του ταλέντο, το ανέπτυξε δουλεύοντας νυχθημερόν φέρνοντας στην Ελλάδα τον επαγγελματισμό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Μετατράπηκε στην λατρεία των πολλών...Το να ψηφίσουμε ώστε να περιληφθεί στην χρυσή παρέα του αυθεντικού Hall of Fame είναι μία μορφή εξιλέωσης. Εδώ και χρόνια καταστρέφουμε όλη την παράδοσή του, διαλύουμε όσους δρόμους άνοιξε, γκρεμίζουμε όσες γέφυρες έκτισε για το ελληνικό μπάσκετ. Μόλις δε κάνουμε αυτό που θεωρούμε ως καθήκον, μετά θα συνεχίσουμε να αποδομούμε το άθλημα που ο Νίκος Γκάλης κατάφερε να το κάνει δημοφιλέστερο, έστω και για ένα διάστημα, στην χώρα. Το έβγαλε από τα...μικρά γράμματα και το έβαλε σε κάθε σπίτι. Έπαψε να είναι η κρυφή αγάπη των λίγων και μετατράπηκε στην λατρεία των πολλών. Από κομπάρσο, μετατράπηκε σε ανταγωνιστή του ποδοσφαίρου, στέλνοντας χιλιάδες παιδιά, πρώτα στα τσιμέντα, και μετά στα παρκέ.
Ξέρετε κάτι; Καλύτερα να μην ψηφίσουμε. Θα το κάνουν οι ξένοι και αυτό. Αυτοί, όπως ο θρυλικός Όντι Νόρις ή ακόμα και ο Μισέλ Πλατινί, ο οποίος θα τον τιμήσει πριν από τον τελικό του τσάμπιονς λιγκ, κατανοούν καλύτερα τί πραγματικά ήταν το φαινόμενο «Γκάλης».
Του Τάσου Μαγουλά
contra.gr
Δημοσίευση σχολίου